Reviews The Netherlands
DPRP: The Overture to Life – Review (NL)
The Netherlands – The Overture to Life
Oddly enough, but being sort of a guitarist myself (yes, please refer to that one Willem Dafoe face), I rarely listen to shred rock. But I tend to enjoy keyboardists’ solo records more often than not. Lars Boutrup’s new solo record only confirmed my preferences. The Danish keyboardist is a regular guest on the DPRP pages, with seemingly his entire back catalogue being touched by reviewers’ team since 2006. The Overture to Life adds the fifth (that’s fifth, right?) chapter to his solo discography.
It shall not be a tough task to guess the nature of the record – yes, that’s once again a plethora of different keyboard themes supported by the rhythm section (neither guitarists, nor singers are welcome here, sorry). It’s not a good way to start with something negative, but at times it seemed to me that the bass and drums sound too basic and straightforward – maybe because they do not want to step into the spotlight and steal attention away from the keyboards, but in a couple of tracks it almost felt like Lars used e-tools instead of live musicians. Apart from that, keyboard fans should get just what they want from records like The Overture To Life: some ELP, some fusion, some Sherinian / Rudess.
Faithful to his credo, Lars does not include any heavy rock fragments, with all the heaviness one can get coming from the organ parts. Let me go over the tracks briefly.
Event Like Pearls balances between playful fusion-esque synth phrases and Keith Emerson’s purling Hammond (there are even short citations from Pictures At An Exhibition). Funky Man X is closer to Rick Wakeman’s solo experiments and harmonic thinking, with the same festive sunny mood, that Rick mastered in the 70s. Get in the Car delivers maybe a-bit-too-proggy structure to my taste, clearly wanting to embrace as many phrases and ideas as possible within a 5-minute running time (but if you love the kaleidoscopic aspect of prog, then check the track out). As if to balance the previous flamboyancy, Hero Time is a much more focused composition, moderate and built around a single main idea.
The Overture to Life serves as a centerpiece of the album, but actually together with the subsequent Perfect Friday they form a prog symphony diptych, where Lars channels his inner Keith Emerson at a yoga carpet. Both tracks instantly evoke memories of classics like Karn Evil 9 or Pirates. Somewhat oddly titled The King Went Well is the “charts-aiming” hit (meant ironically, of course) of the album, based on groovy tempo and synth extravaganza which reminded me of Eric Norlander solo efforts. The closing track Owed To Irving captures the atmosphere of 70s/80s cold war spy movies with a minimalistic, enigmatic atmosphere and moderate pace. This couple of last tracks I would deem as my favorites on the album.
There’s clearly a good deal of talent and efforts behind The Overture. This is one of those albums that fly under your radar, overshadowed by flashier, but often disappointing releases from famous bands. Not a masterpiece, but a rewarding listen and a good reference for those who prefer to dig deeper.
Reviewed by: Sergey Nikulichev
iO Pages: The Overture to Life – Review (NL)
The Netherlands – The Overture to Life
Deze Deense formatie is met The Overture To Life al aan zijn vijfde release toe. Alles draait om de gedreven toetsenvirtuoos Lars Boutrup, die al een behoorlijke muziekstatus heeft opgebouwd. Hij werkte mee aan de muziek van onder meer Simcess, Big Bang, Evil Masquerade en Supernova. Ook heeft hij al voor meer dan tweehonderd stille films muziek gecomponeerd. Momenteel werkt hij met Sonic Tool Box aan nieuwe muziek en treedt hij op met SilverGlam. Het progressieve rocktrio bestaat naast Boutrup uit Niels Wilhelm Knudsen (basgitaar) en Spike Nior (drums, percussie).
De inspiratie komt duidelijk van jarenzeventiggrootheden als Jon Lord, Keith Emerson en Rick van der Linden, van wie de laatstgenoemde twee ook werkten met een trio. Aangezien Boutrup veel gebruik maakt van Hammond komt bij mij de naam Bootcut bovendrijven: een duo met Beardfish-toetsenist/gitarist Rikard Sjöblom en een drummer, dat twee platen heeft opgenomen met alleen Hammond en drums.
Ondanks dat Boutrup meer toetsinstrumenten gebruikt en er een bassist meespeelt, zorgt vooral de rijkelijke aanwezigheid van Hammond en het ritmische, stuwende drumwerk voor de nodige verwijzingen naar het genoemde duo. Vooral voor de fans van instrumentale, door toetsen gedomineerde rock is het toegankelijke The Overture To Life een aanrader.
Reviewed by: Leo Hoekstra
Link to iO Pages – The review is in the Magazine November 2024
Progwereld: The Overture to Life – Review (NL)
The Netherlands – The Overture to Life
Voor de vijfde maal t(r)apt Lars Boutrup met een nieuw instrumentaal opus, getiteld “The Overture to Life”, zowel uit hetzelfde vaatje als in dezelfde valkuil.
Het album markeert de tweede samenwerking van hetzelfde trio, net als op het vorige album “The Great Beyond”, en haalt inspiratie bij de klaviermeesters uit de jaren 70, van pak ‘m beet Emerson, Lake and Palmer, Deep Purple en Yes. En dan heb ik het niet over de muziekstijl, maar over de voorliefde voor het gebruik van de vele witte en zwarte toetsen. In alle opzichten is het een toetsen-gedomineerd album en dekt de bandnaam Lars Boutrups Music For Keyboards de lading volledig.
Ondersteund door stuwende drumbeats en diepe groovy baslijnen, weeft de Deense toetsentovenaar andermaal een sonisch tapijt met een batterij aan keyboards en synthesizers. Het zijn echter toch vooral zijn stomende orgelpartijen die ruim boven het niveau van orgel Joke uitstijgen, maar het liefst John Lord of Keith Emerson willen benaderen. En toch slaagt hij er ondanks zijn enthousiasme op de een of andere manier niet in om urgent te zijn. Wat niet helpt is de keuzeknop, die op alle acht nummers in dezelfde old school modus is ingesteld. Een valkuil waar Rick Wakeman op zijn solo-conceptalbums ook wel eens intrapt, maar hij had de gave om er gedenkwaardige thema’s uit te persen.
Op “The Overture To Life” mis ik melodieën die blijven hangen in je hoofd, of een onverwachte hook die je op het verkeerde been zet. Het enige wat we horen zijn korte loopjes en motiefjes die prima passen bij het jaren 70 retro bloemetjesbehang met zijn repeterende geometrische structuren en graderende kleurtonen. Ongemerkt lijkt er ergens op een repeatknop te zijn gedrukt, wat het gebrek aan variatie en afwisseling versterkt.
En Boutrup kan het wel, getuige het prima titelnummer en The King Went Well, met wat verborgen Jean Michel Jarre-liflafjes.
Ook al ontbeert dit album de noodzakelijke verrassingen, heb ik me al met al toch stiekem vermaakt. Voor een vervolg zou ik een keer een samenwerking met Tomas Bodin aanraden. De fratsen en gekkigheid van deze Zweedse oud-Flower King kan weleens voor beide partijen verfrissend werken en leiden tot een verrassend toetsenalbum.
Reviewed by: Jos Driessen
Backgroundmagazine: The Overture to Life – Review (NL)
The Netherlands – The Overture to Life
Lars Boutrup and his extensive career includes collaborations with Simcess, Big Bang, Evil Masquerade, and Supernova, among others, and over the years he has composed music for more than 200 silent movies. Currently he continues to release new music with Sonic Tool Box and performs live with the band SilverGlam. In 2005 Lars released his first instrumental keyboard album entitled Lars Boutrup’s Music For Keyboards. Now, almost 20 years later, his new release is entitled The Overture To Life, solo album #5, with for the second time in a row the line-up Lars Boutrup (organ, keyboards and synthesizers, Niels Wilhelm Knudsen (bass) and Spike Nior (drums and percussion).
The Overture To Life is my first musical encounter with this instrumental Danish keyboard driven trio, fuelled by Lars Boutrup and his Keith Emerson kind of sound. Most of the 8 tracks contain swinging rhythms and catchy beats, embellished with pleasant work on organ and synthesizers, often sparkling and swirling. Lars does his best to deliver variety, like the sequencing in Funky Man X, the beeps and bleeps in Hero Time, the Mellotron violins in Perfect Friday and the bluesy Hammond organ sound in Owed To Irwing. However, at some moments my attention tends to slip away, due to the a bit similar moods and rhythms.
My highlights are the two most elaborate and varied compositions. First the title track: lots of changing atmospheres, a sumptuous orchestral keyboard sound, tight beats and a majestic Hammond sound. And finally Perfect Friday: it starts with tender piano and atmospheric sounds, then a mid-tempo, embellished with Mellotron violins and powerful Hammond, the music alternates between bombastic eruptions and mellow parts, with sparkling synthesizer flights and a swinging bass.
Reviewed by: Erik Neuteboom
Progwereld: The Great Beyond – Review (NL)
The Netherlands – The Great Beyond
Met het risico in herhalingen te vallen en van plagiaat te worden beschuldigd, wil ik graag een pakkend citaat van collega Dick van der Heijde uit zijn recensie van de voorganger van “Dit Grote Hiernamaals” als opening van deze recensie gebruiken:
“Boutrup is een buitengewoon kundige klavierridder die barst van de ervaring. Zo heeft de man al voor 200 stomme films de muziek gemaakt en tevens timmert hij hard aan de weg met de band Jeruda Music. Op zijn soloalbums gaat hij uit zijn dak in groovy instrumentale muziek die hij volstopt met veel dampende orgelpartijen. Dankzij een gedreven ritmesectie komt deze een beetje over als spacerock, maar in feite is de muziek dat niet, daarvoor staat Boutrup teveel met z’n voeten op aarde. Toch komt de term spacerock niet zo maar uit de lucht vallen. Je hoort namelijk veel herhalingen en weinig sfeerwisselingen. Tot zover het algemene plaatje.”
De laatste twee zinnetjes uit het citaat van Dick zijn vooral van toepassing op “The Great Beyond”. Bestond zijn voorganger nog uit composities met een kop en een staart, nu schitteren die ditmaal door afwezigheid. Misschien is dat wel logisch met een wijds thema als het grote hiernamaals.
De meeste composities op dit album worden volgespeeld met als basis inderdaad een dampende groove. De drums klinken erg groots maar naar mijn zin net iets te hol. Elke track dendert met de ingezette groove door zonder variatie of afwisseling.
Boutrup kan zijn Hammonds (of digitale equivalenten daarvan) lekker laten scheuren maar vergeet er krachtige melodieën aan toe te voegen. Het enige wat we horen zijn korte motiefjes die vaak worden herhaald met hoegenaamd geen variatie. Verveling ligt dan al snel op de loer.
Wanneer je zo veel op een Hammond rondscheurt liggen namen als Keith Emerson, Jon Lord en Ken Hensley natuurlijk al snel op de route. Zo ook in het Klavierstück Für Freude. Emerson-invloeden, maar nu in het pianospel, echter op gepaste afstand. Iets vergelijkbaars laat zich gelden in het volledig door elektronische toetsen gedragen Inventio. Het nummer lijkt een losse verzameling van toetsenklanken zonder enige muzikale beleving en samenhang. Jammer, gemiste kans, misschien toch nog maar eens goed luisteren naar Alaska van Eddie Jobson op “UK.”
Ich Will Tanzen lijkt een poging tot een komische noot die met zijn Popcorn-achtige klanken en eenzijdige ritme-basis nogal platvloers uitpakt. Ook daar zijn subtielere voorbeelden van te vinden. Wat te denken van The Unorthodox Dancing Lesson van The Flower Kings?
De titeltrack van dit album gaat weer verder op de in track één tot en met vijf ingeslagen weg.
Lars Boutrup weet zijn muziek goed te verpakken in lekker klinkende toetsen. Maar door te veel in dezelfde sounds en grooves te blijven hangen, gaat die muziek al snel vervelen. Het album lijkt dan al snel een showcase van zijn toetsenspel te worden, maar ook daarin ontbreekt de variatie en vooral de grote lijnen.
Reviewed by: Math Lemmen
DPRP: The Great Beyond – Review (NL)
The Netherlands – The Great Beyond
Back in the progressive rock scene of the 70s and early 80s, Patrick Moraz, Rick Wakeman, Duncan MacKay, and other artists recorded some great keyboard dominated rock albums. These types of recordings are more rare these days, which help to peak my interest in Lars Boutrup’s Music for Keyboards. His moniker is not at all misleading because the The Great Beyond is an extravaganza of keyboard playing from start to finish. Heavy emphasis is placed on synthesizers and organ with a sound that leans heavily towards classic era prog.
The album is fully instrumental and musically forceful without drifting into metal territory. Think Emerson/Wakeman style performances driven by heavy synth/bass/drum rhythms. Boutrup’s skills as a keyboardist are well on display, but the focus is on composition and melody rather than musical muscle.
Tracks such as Mr. T, Whatever Mama Said, and Jerry And The Suitcase are great examples of old school progressive rock with a bit of Larry Fast (Synergy) style synth work thrown in. There are also some effective breaks in the form of mellow piano and symphonic songs (Invento, Klavier Stuck Fur Freude).
The Great Beyond is a very enjoyable album for any keyboard aficionado, but also a satisfying listen for anyone who likes good, old fashioned, instrumental prog.
Reviewed by: Patrick McAfee
