The Netherlands – The Symphonic Dream
2011 zal een gedenkwaardig jaar zijn voor de uit Denemarken afkomstige toetsenist Lars Boutrup. Niet alleen vanwege zijn ontmoeting met Abraham dat jaar, zeker ook omdat zijn tweede solo-album “The Symphonic Dream” dan wereldwijd wordt uitgegeven. Het album, waar de toetsen regeren, is in z’n geheel instrumentaal en omdat ik nogal graag vocalen hoor is het eigenlijk verwonderlijk dat ik mijn duimen zo hoog in de lucht steek. Ik kan er niet omheen; ik vermaak me kostelijk tijdens de vele luisterbeurten die dit album van me krijgt.
“The Symphonic Dream” is een blijvertje. Ik hoor een hoop hartstocht en in gedachten zie ik Boutrup al helemaal uit z’n dak gaan achter zijn arsenaal. De meeste nummers zitten stampvol stuwend orgel en synthesizer. Het is elektro in het kwadraat. Direct al is te horen dat Boutrup een zeer ervaren muzikant is. Zo speelde hij in talloze bands en maakt hij momenteel furore met de band Juruda Music. Daarnaast heeft hij voor meer dan 200 ‘stomme’ films de muziek geschreven en uitgevoerd.
Voor de drums heeft Boutrup net als op zijn debuutalbum een beroep gedaan op een echte drummer. Fredrik Sunesen heet de man en hij ziet zich ditmaal ondersteund door Niels Knudsen en Andreas Jensen op basgitaar. Dat scheelt natuurlijk meer dan een slok op de spreekwoordelijke borrel, want de muziek is ondanks de stoïcijnse, haast machinale ritmes vaak een stuwende en energieke boel. Je zou het bijna spacerock noemen. Je kunt de muziek nog het makkelijkst aanduiden met het woord ‘going’. Er zijn maar weinig overgangen en breaks te horen. De muziek gaat zogezegd z’n gangetje zonder noemenswaardige sfeerwisselingen. Ondertussen riedelt de Deen er lustig op los. Het fijne is dat hij z’n kundigheid niet gebruikt om zichzelf in de etalage te zetten, maar om de muziek lekkerder te maken. Dat hij z’n loopjes en solo’s niet wat harder ingemixt heeft is dan ook best wel jammer. Niet dat hij een Rick Wakeman is of een Jean Michel Jarre, maar in die richting moet je het toch zoeken.
De onderlinge nummers zijn goed gevarieerd waardoor het album een strak geheel is. Er zijn zweverige en gedragen songs, je hebt up-tempo tracks of nummers met een mid-tempo beat. Tot twee keer toe komt Boutrup met een pianonummer en dat is buitengewoon slim. Space Peace en A Song For John zijn dan ook welkome rustpuntjes. Het titelnummer The Symphonic Dream is het meest symfonische van het stel, maar dat is ook niet zo verwonderlijk gezien de titel. Dat brengt me bij de enige twee euveltjes van de plaat. Zo zou een meer progressieve structuur binnen de nummers het album mogelijk interessanter hebben gemaakt. Een tweede puntje is dat door het vele gebruik van strings de productie niet zo transparant is. Alles wordt nogal dichtgesmeerd.
Wat blijft is een album met acht nummers die gehoord mogen worden. Een droom is maar een droom. De werkelijkheid is een leuk toetsenalbum.
Dick van der Heijde
